Fjelltrimpostane gjer til at eg får komme meg ut i naturen og fylle på maskineriet med energi både mentalt og fysisk. Som regel er det eit par av postane eg lar vere å bry meg med for dei er for lange og utfordrande for meg. Eg såg på Bjørja som ein av dei.
Men då eg fekk spørsmål om eg ville vere med å prøve å ta den posten lèt eg meg ikkje be to gongar. Vi var to stykker som nett ikkje kan kallast fjellgeiter og vart einige om å ta denne utfordringa på vår måte.
Eg angrar ikkje!
Vi starta frå parkeringa før Befringsstøylen kl. 09.20 fredagsmorgon og steig avgarde i roleg tempo. Pausa ved posten i Rambjørgbotnen før vi traska vidare. Sjølv om andre fjellvandrara tok oss att og stima oppover let vi oss ikkje stresse. Vi tusla i vår jamne fart og hadde små stogg med vatning og litt større raster i blåbærtuene.
Kl. 15.30 var vi ved varden og posten og det var ei herleg kjensle. Eg svulma på lag over av den gode kjensla av meistring og opplevinga av utsikta. Det var so herleg å sitje der å nyte sigeren over seg sjølv.
Då klokka vart 16.45 starta vi på vegen nedover og det gjekk så lett og fint når vi hadde komt over dei største urene. Klokka 21.00 sat vi i bilen att og var godt sletne, men lukkelege.
Tusen takk til min følgesven, Irene, og det same til dei som legger ut og merker løypene slik at det er mogleg for dei fleste å få samle gode minner og opplevingar i naturen.
Grepstadstøylen.
Ser over til Befringstøylen.
Rambjørgbotnen frå første posten på turen.
Koppar kan brukast til bærplukking....
...og fjellvatn til kjeksen.
Veitebergsdalen mot Breim.
Blåvatnet
Mykje stein når vi kom opp i høgda.
Sjøla på Jølsters tak.
Eit Lemen tittar fram og lure på kva slag huldrer som er ute og går.
Brått stod varden der og ei overstrøymande god kjensle slo meg litt ut.
Her ser eg på lag "heim" til Ålfotbreen.
Snop høyrer til i høgda.
Frå dei høgaste tinder til blautmyra i botnen.
Turen med kontrastar.
Vi er heldige som har dette så nær.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar